Lisi Pamiętnik #23 2/2

Minęło kilka minut. Unikanie ataków Shadowa stało się praktycznie niemożliwe, wkrótce nie miałam już drogi ucieczki. Przeskoczyłam nad Shadowem czując jak jego kły wbijają się mi w łapę. Wylądowałam w świetle wejścia do jaskini, spojrzałam na Shadowa i utykając wybiegłam w stronę lasu.
-Przepraszam! Spróbujcie przetrwać tydzień lub dwa- krzyknęłam w stronę wystraszonych zwierząt.  Spojrzały na mnie, jednak nic nie powiedziały. Poczułam się winna, ale nie miałam innego wyboru. Wbiegłam do nory i przebiegłam przez wrota. Na zewnątrz rozejrzałam się czy Konar nie zostawił żadnych śladów, na śniegu widziałam tylko jeden strzałkę wskazującą kierunek. Północ. Wszystko było jasne, powoli ruszyłam w wskazanym kierunku. Zaczęło się ściemniać, ale dalej nie znalazłam reszty. Szłam więc dalej, moje rany dalej krwawiły ale chciałam znaleźć przyjaciół. Kręciło mi się w głowie, przeszłam jeszcze kilka kroków i nagle coś walnęło mnie w bok i upadłam. Kiedy się obudziłam było już rano, niebo było szare a ja leżałam w jakiejś norze.
-Co jest?- mruknęłam i wychyliłam głowę z nory.
-O! Obudziłaś się!- ucieszył się wielki szary wilk.
-Kto ty... Grauer?! Ty żyjesz?- zdziwiłam się.
-No tak. Wszyscy żyjemy.- uśmiechnął się.
-Jak to wszyscy?- rozejrzałam się dookoła.
-No... Ja, Lino i Kenya- powiedział.
-Co? Lino i Kenya? Przecież widziałam na własne oczy jak was zamordowali!- czułam się jakby ze mnie żartowano.
-Ale ja tu jestem, siemka!- Lino wyskoczył naprzeciw mnie wystawiając język.
-I ja- odwróciłam głowę w stronę głosu i zobaczyłam Kenyę. Chyba się nawet zarumieniłam, choć ne chciałam aby było to widać. Szybko odwróciłam głowę do Grauera.
-Ale jak to się stało?- spytałam.
-Duchy dały nam drugą szansę- powiedział.
-Aha...- westchnęłam. Mogłam się tego domyślić.
-Coś nie tak?- spytał Lino.
-Nie... Widzieliście gdzieś Konara i resztę?- spytałam.
-Ta.... Poszli spać tam i chyba tam zostaną... Na trochę...- dodał.
-Dobra. Idę tam- wstałam.
-Nie. Ty zostajesz i odpoczywasz- powiedział Kenya.